Była nauczycielką Helen Keller, osoby pogrążonej w świecie ciszy i ciemności. Gdy panna Sullivan przyjechała do Tuscumbia w stanie Alabama, zastała tam młode, niezdyscyplinowane zwierzątko. Do tego czasu parę osób mówiło już matce Helen, że ma niedorozwinięte dziecko, a skoro umysł pogrążony był w ciemności, rozwijającym się ciałem rzeczywiście kierowały zwierzęce instynkty. Ale pewnego dnia przy pompie panna Sullivan odniosła sukces: Helen skojarzyła tryskającą na dłoń wodę z palcem Anny, „piszącym" na drugiej dłoni słowo „W-O-DA".
„Porwana pierwszą radością w życiu - napisała Keller - wyciągnęłam rękę do zawsze obecnej dłoni Anny, błagającą o nowe słowa, żeby móc zidentyfikować każdą dotykaną rzecz. Z jednej dłoni na drugą zaczęły przeskakiwać iskry porozumienia i nagle pojawiła się nić uczucia".
Prawie cały świat zna tę przyprawiającą o dreszcz historię. Dzięki Annie Sullivan , Helen Keller została międzynarodową bohaterką i wzorem dla ludzi upośledzonych. Ale rzadko się
mówi, że Anna Sullivan przez wszystkie te lata traktowała swoją uczennicę bardzo surowo.
Zwierzątko nie od razu zmieniło się w łagodne, chętne do współpracy dziecko tylko, dlatego, że już mogło komunikować się z innymi. Stało się tak dzięki stosowanej przez Annę Sullivan ostrej dyscyplinie i takim samym wymaganiom, co do zachowania, jakie stawiałaby dziecku widzącemu i słyszącemu. Helen Keller napisała potem: Gdy tylko opanowałam dość słów, by odróżniać dobro od zła - jeśli dopuściłam się jakiegoś występku, Anna kładła mnie do łóżka. Lenistwo, niedbalstwo, bałaganiarstwo i wymówki - oto błędy, z którymi Anna walczyła niezłomnie, z poczuciem humoru i ciętą ironią.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz