Poznający

Jesteśmy sobie nieznani, my poznający, my sami samym sobie; ma to słuszną przyczynę.
Nie szukaliśmy siebie nigdy, – jakże stać się miało, byśmy się kiedyś z n a l e ź l i? Słusznie
powiedziano: »gdzie jest wasz skarb, tam jest i serce wasze«; n a s z skarb jest tam, gdzie
stoją ule naszego poznania. Jako skrzydlaki z urodzenia i duchowi zbieracze miodu, dążmy
zawsze do tego, troszczymy się z serca właściwie tylko o jedno –»by coś przynieść do domu
«. Co się poza tem tyczy żcia, tak zwanych »wydarzeń przeżytych«, –któż z nas bierze to
choćy tylko dość poważnie? Lub kto ma dość czasu na to? W tych rzeczach, lękam się byliśmy
zawsze »od rzeczy«: nie przykładamy tam włśnie swego serca, ani nawet swego ucha!
Raczej, jak jakiś boski roztrzepaniec, lub w sobie zatopiony, któremu dzwon z całą siłą wdzwonił się w ucho dwanaście uderzeń południa, budzi się nagle i pyta siebie »cóż to
właściwie tu biło?« tak i my niekiedy przecieramy sobie j u ż p o w s z y s t k i e m uszy i
pytamy, ogromnie zdumieni, ogromnie zmieszani, »cóżeśmy to właściwie przeżyli?« co więej:
»czem j e s t e śm y właściwie?« i liczymy, już po wszystkiem, jak się rzekło, te wszystkie
dwanaście uderzeń swego wydarzenia przeżytego, swego żcia, swego i s t n i e n i a...
ach! i przeliczamy się przytem... Pozostajemy sobie z koniecznośi obcy, nie rozumiemy siebie,
musimy brać siebie za kogoś innego, dla nas pewnikiem jest po wszystkie wieki: »Każdy
jest samemu sobie najdalszy«, –względem siebie nie jesteśy wcale »poznającymi« ...

FRYDERYK NIETZSCHE