Doczesna edukacja ujawnia fragmenty istniejącej już wiedzy dotyczącej świata fizycznego. Edukacja duchowa natomiast wyjawia człowiekowi jego naturalną i nieodłączną boskość. Zarówno doczesne jak i duchowe nauki są niezbędne - bez nich ludzkie życie jest pozbawione wartości. Jednak we współczesnych systemach edukacyjnych nie ma miejsca na duchowość. Na pierwszym planie stoi edukacja doczesna. Ptak potrzebuje pary skrzydeł, aby szybować wysoko w przestworzach, wóz dwóch kół, aby toczyć się naprzód - podobnie też, do osiągnięcia celu życia potrzebne są dwa rodzaje wiedzy. Edukacja duchowa daje życie, a doczesna daje na życie. Człowiek zasłuży na szacunek i sympatię społeczeństwa tylko wtedy, gdy zaopatrzy się w obydwa rodzaje wiedzy. Co więcej, zazna uczucia satysfakcji. Edukacja doczesna koncentruje się na umyśle i jest przemijająca. Czytanie, pisanie, zarabianie na życie, zdobywanie popularności i sławy - oto przedmioty doczesnej edukacji, które czynią człowieka wielkim. Duchowa edukacja natomiast czyni go dobrym, opiera się na sercu, źródle świętych wartości i cech, takich jak współczucie, prawda, wyrozumiałość i miłość. Dzisiejsi rodzice oczekują, że ich dzieci uzyskają wyższe wykształcenie, zgromadzą wszelakie dobra i będą wielkie. Niewielu zaś pragnie, aby ich dzieci były dobre. Dobroć jest trwała, wielkość nietrwała